Εριέττα Κούρκουλου Λάτση: Tα αδέσποτα, η στείρωση και μία απάντηση στον κτηνιατρικό σύλλογο

Ο νόμος για τα αδέσποτα και τα ζώα συντροφιάς αρχίζει επιτέλους να εφαρμόζεται. Και ξαφνικά ακούγονται διαφορά “επιχειρήματα” εναντίον της νομοθεσίας, ενώ οι κτηνίατροι κήρυξαν τον πόλεμο στην εφαρμογή (κυρίως) του μέτρου της στείρωσης, επικαλούμενοι διάφορες περίεργες δικαιολογίες.

Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση ιδρύτρια και πρόεδρος της Save a Greek Stray απαντά ένα προς ένα σε αυτά τα “επιχειρήματα” και εξηγεί γιατί τα όσα ισχυρίζονται οι συνδικαλιστές κτηνίατροι… απλά δεν στέκουν.

Αναλυτικά όσα γράφει η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση:

Από μικρό παιδί, ήμουν ερωτευμένη με τα ζώα. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους – ειδικά στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, τα θεωρούσα ισότιμα μέλη της οικογένειας και όχι ιδιοκτησία κανενός, μιας και η κοινή λογική λέει ότι μια ζωή κάποιου ατόμου δεν μπορεί ποτέ να ανήκει σε έναν τρίτο. Από τα δεκαπέντε μου χρόνια, βλέποντας την απελπιστική κατάσταση που κυριαρχούσε στην χώρα όσων αφορά τα αδέσποτα, αποφάσισα να αφιερώσω την ζωή μου στο να το αλλάξω. Μέσα σε αυτή την δεκαετία έχω δει μεγάλη πρόοδο στο πως αντιμετωπίζονται τα ζώα συντροφιάς στην Ελλάδα (στα υπόλοιπα δεν θα αναφερθώ εδώ) και αυτό είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο.

Μόλις χθες είχαμε την πρώτη ποινή φυλάκισης για κακοποίηση και θανάτωση ζώου και ενώ πολλοί θεωρούν δεδομένη την εξέλιξη αυτή, αν αναλογιστούμε την πραγματικότητα στην χώρα μας είναι πραγματικά τεράστια επιτυχία.

Μετά όμως βλέπω ένα κίνημα ενάντια στο νέο νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς, όχι μόνο από κάθε καρυδιάς καρύδι που πλέον έχει άποψη για ένα θέμα με το οποίο δεν έχει ξανά ασχοληθεί (γιατί αγχώνεται μην χάσει την επικαιρότητα – άρα και τα likes που τον κρατούν στην ζωή), αλλά και από τον ίδιο τον κτηνιατρικό σύλλογο. Και σαν να μην έφτανε αυτή η κωμωδία, ο καθένας μεταφράζει ένα επίσημο κείμενο με τον δικό του τρόπο, προκαλώντας ένα χάος αντιδράσεων για θεωρητικά σενάρια που δεν έχουν γραφτεί πουθενά.

Θα ξεκινήσω από τα καρύδια, τα οποία έχουν αναπτύξει διάφορα επιχειρήματα πάνω στα οποία βασίζουν την ένστασή τους στον νόμο του Υπουργείου εσωτερικών.

Επιχείρημα 1 – Η στείρωση είναι ενάντια στην φύση των ζώων

Ένας άνθρωπος που οδηγεί το αυτοκίνητό του για να πάει στην δουλειά, επιστρέφει σε ένα ζεστό σπίτι, ταξιδεύει με πλοία και αεροπλάνα το Καλοκαίρι και κάνει face – time επτά φορές την ημέρα με τον κολλητό του, ξαφνικά θυμήθηκε την φύση του σκύλου και θίχτηκε που πάμε να του την στερήσουμε. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο ίδιος άνθρωπος κυκλοφορεί με ένα Pomeranian boo (σκυλάκι) που ζυγίζει ενάμιση κιλό, είναι προϊόν εκατό χρόνων και χιλιάδων παρεμβάσεων, και το οποίο δεν θα άντεχε ούτε μισό δευτερόλεπτο στην φύση. Πλέον η κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξης ενός σκύλου είναι αποτέλεσμα δικών μας παρεμβάσεων – η διαφορά της στείρωσης είναι ότι για πρώτη φορά, αποτελεί μια παρέμβαση της οποίας ο σκοπός είναι να διορθώσουμε το κακό που έχουμε κάνει. Σε μια χώρα όπου τα αδέσποτα υπολογίζονται στα 2,5 – 3 εκατομμύρια, η υποχρεωτική στείρωση είναι η μόνη λύση.

Επιχείρημα 2 – Θα εξαφανιστούν οι Ελληνικές Ράτσες

Δεν θα σταθώ πολύ εδώ γιατί το επιχείρημα αυτό είναι απλά ασόβαρο. Διάβασα σήμερα λοιπόν ότι ο Ελληνικός Ποιμενικός κινδυνεύει να εξαφανιστεί ως αποτέλεσμα της συγκεκριμένης διάταξής. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι εάν δει κανείς την εικόνα των δεκάδων σκύλων της συγκεκριμένης ράτσας που έχουν φτάσει ετοιμοθάνατα στην οργάνωσή μας, θα καταλάβει την πραγματικότητα της ζωής των ζώων αυτών. Οι Ελληνικοί Ποιημενικοί όπως και τα περισσότερα ζώα εργασίας στην χώρα μας, είναι απλά εργαλεία, τα οποία συχνά κακοποιούνται βάναυσα από τους ιδιοκτήτες τους, ακρωτηριάζονται παράνομα (τους κόβουν την ουρά και τα αυτιά για να μην ξεριζωθούν σε κάποια μάχη με κάποιο άλλο ζώο) και τελικά πετιούνται σαν σκουπίδια όταν θεωρηθούν πλέον άχρηστα. Θα πω λοιπόν ότι ωραία η κουβέντα της προστασίας του είδους, αλλά αξίζει να αναρωτηθούμε, “ποιόν εξυπηρετεί πραγματικά η ύπαρξή τους; Τα ίδια τα ζώα, ή εμάς;”. Τέλος, εάν υποθέσουμε ότι όντως υπάρχουν λάτρεις της ράτσας οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να τους φερθούν όπως θα έπρεπε να φερόμαστε σε όλα τα ζώα – με σεβασμό και ευγένεια, μπορούν βάση νόμου να απευθυνθούν, ή να γίνουν οι ίδιοι νόμιμοι εκτροφείς της ράτσας. Το να εκτρέφει ανεξέλεγκτα ο κύριος Μπάμπης τα ζώα αυτά στην αυλή του, να βρίσκει σπίτι σε δύο από τα κουτάβια και τα υπόλοιπα πέντε να τα κλείνει σε μια σκουπιδοσακούλα και να τα πετάει στην λίμνη, δεν έχει κανένα νόημα.

Επιχείρημα 3 – Κόστος

Η στείρωση έχει ένα κόστος το οποίο πολλοί δεν μπορούν να υποστηρίξουν, επιχείρημα που αντιλαμβάνομαι. Οι περισσότεροι κτηνίατροι χρεώνουν μια στείρωση γύρω στα 150 ευρώ, ποσό που δεν είναι αμελητέο για πολλές οικογένειες. Εδώ θα είχε νόημα να μοιράσει το κράτος κουπόνια να καλύψει τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του κόστους αυτού, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, θέλω να ενημερώσω όποιον διαβάζει αυτό το κείμενο ότι από την ίδρυσή μας (2012), πραγματοποιούμε δωρεάν στειρώσεις για όλους όσοι αδυνατούν να καλύψουν το κόστος (μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Save a Greek Stray).

Επιχείρημα 4 – εγώ θα βρω καλά σπίτια για όλα τα κουτάβια της σκυλίτσας μου

Δεν θα βρεις. Ένας σκύλος μπορεί να κάνει έως και δώδεκα κουτάβια σε μια γέννα. Εμείς για να βρούμε δώδεκα σωστά σπίτια (όχι μπαλκόνια – αλλά σπίτια) για τα ζώα μας οργώνουμε την Ελλάδα και το εξωτερικό. Όμως ακόμα και αν κάποιος σταθεί τόσο τυχερός, αυτά τα σπίτια στερούνται από άλλα τόσα ζώα που θα πεθάνουν πίσω από τα κάγκελα ενός καταφύγιου.
Αφού απάντησα στις ερωτήσεις του κοινού, θέλω να προχωρήσω στον αγαπημένο μου Κτηνιατρικό Σύλλογο και στα δικά του επιχειρήματα.

Να σημειωθεί ότι εγώ γνώρισα τον συγκεκριμένο σύλλογο πολλά χρόνια πριν με αφορμή μια βράβευση που ήθελαν να μου κάνουν. Μετά την βράβευση λοιπόν ήρθαν στο καταφύγιο και τους παρουσιάσαμε διάφορες ιδέες σχετικά με την επίλυση του προβλήματος των αδέσποτων ζώων στην Ελλάδα, στις οποίες ήταν κάθετα αντίθετοι. Αυτό που τους εξαγρίωσε όμως ήταν
όταν τους προτείναμε να φέρουμε εθελοντές κτηνίατρους από το εξωτερικό για να κάνουν στειρώσεις. Στην αρχή, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι όλοι άχρηστοί και ότι θα “σφάξουν” τα ζώα μας. Όταν προτείναμε να έρθουν να επιτηρήσουν τις δράσεις και να δώσουν εκείνοι τις κατευθυντήριες, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι κάτι τέτοιο θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στα δικά τους συμφέροντα. Αυτή ήταν η τελευταία μας επικοινωνία με τον Κτηνιατρικό Σύλλογο.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα να τα ξαναπούμε! Πάμε να δούμε τα επιχειρήματά τους:

Επιχείρημα 1 – Η στείρωση είναι επικίνδυνη για κάποιες περιπτώσεις ζώων.

Προφανώς ένα ζώο που έχει σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, δεν μπορεί να στειρωθεί. Αυτές οι περιπτώσεις όμως είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Επίσης, ενώ θα μπορούσε το νομοσχέδιο να έχει προβλέψει μια εξαίρεση σε τέτοιες περιπτώσεις (αν και είναι αυτονόητο αυτό), γνωρίζουμε όλοι όσοι ζούμε στην συγκεκριμένη χώρα ότι αυτό θα χρησιμοποιούταν ως “παραθυράκι” για όποιον αποφάσιζε ότι δεν θέλει να στειρώσει το ζώο του.

Επιχείρημα 2 – Η υποχρεωτική ηλεκτρονική σήμανση

Βλέπουμε παντού κυρίως κτηνιάτρους να λένε ότι ο νέος νόμος θα τους αναγκάσει να μην δέχονται επείγοντα περιστατικά ζώων που δεν είναι τσιπαρισμένα, ωστόσο αυτό δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ, όπως δεν αναφέρεται και η επιβολή προστίμου προς τον κτηνίατρο σε περίπτωση που δεχθεί να περιθάλψει ένα μη – σημασμένο ζώο. Αναπαράγονται απλά τα λόγια κάποιων κτηνιάτρων οι οποίοι δυστυχώς έχουν (όπως όλοι οι γιατροί στην Ελλάδα) την τυφλή εμπιστοσύνη του κόσμου.

Επιχείρημα 3 – Η στείρωση προκαλεί την υποβάθμιση της ευζωίας τους

Αξίζει να επισημάνουμε ότι όταν ο Κτηνιατρικός Σύλλογος χρησιμοποιεί την φράση
“ευζωίας τους”, αναφέρεται στα καθαρόαιμα ζώα. Από εκεί ξεκινάει το λάθος – από τον διαχωρισμό των καθαρόαιμων ζώων από τα αδέσποτα. Εδώ να πούμε το αυτονόητο – τα αδέσποτα ζώα είναι αποτέλεσμα των καθαρόαιμων δεσποζόμενων ζώων. Δεν θα σταθώ στα αποδεδειγμένα οφέλη της στείρωσης, όπως η μείωση και σε μερικές περιπτώσεις εξάλειψη των πιθανοτήτων να νοσήσουν από κάποιος καρκίνους, θα θέσω απλά ένα ερώτημα! Ποιος θα ενδιαφερθεί επιτέλους για τα αδέσποτα;

ΠΗΓΗ: thetoc.gr